هفته گذشته‌ ایران و روسیه، گام در مسیر جدیدی نهادند، مسیری به دنیای سرمایه‌گذاری که پیش از این چنین دروازه‌ای به‌ روی هیچ‌کدام گشوده نشده بود.

اروپا با هدف کنار گذاشتن نفت روسیه واردات نفت از خاورمیانه را از ابتدای سال جاری میلادی ۹۰ درصد افزایش داده است.

وزیر امور خارجه روسیه اعلام کرد که این کشور درخواست مجارستان را برای افزایش واردات گاز بررسی می‌کند.

شورای اتحادیه اروپا در بیانیه‌ای اعلام کرد که این اتحادیه برای تراکنش‌های مورد نیاز شرکت‌های دولتی روسیه در فروش نفت به کشورهای ثالث، مجوز لازم را صادر خواهد کرد.

داده‌های اداره کل گمرک چین نشان داد روسیه در ماه ژوئن برای دومین ماه جایگاه بزرگ‌ترین عرضه‌کننده نفت این کشور را از آن خود کرد.

مشاور رهبر انقلاب اسلامی در امور بین‌الملل گفت: روسیه دارای شرکتی قدیمی و صاحب فناوری در عرصه نفت و گاز به نام گازپروم است، همکاری با این شرکت روسی می‌تواند برداشت ایران از این حوزه‌ها را افزایش دهد. امری که بعد از خروج آمریکا از برجام و خلف وعده شرکت‌های غربی معطل مانده‌ است.

یک مقام ارشد دولت روسیه اعلام کرد کشورهایی که محدودیت قیمتی برای واردات نفت خام روسیه اعمال کنند، از نفت این کشور محروم خواهند شد.

رئیس بانک مرکزی روسیه از توقف عرضه نفت به کشورهایی که محدودیت قیمت را برای نفت این کشور اعمال می‌کنند، خبر داد.

روسیه در تنش کنونی با غرب از گاز صادراتی خود به اروپا به عنوان ابزاری برای اعمال قدرت و پیشبرد اهداف خود استفاده کرد. اما چرا ایران به عنوان دومین ابرقدرت گازی جهان هیچ اهرم قدرتی در حوزه انرژی برای چانه‌زنی در عرصه بین‌الملل ندارد؟