همزمان با وقوع انقلاب صنعتی در اروپا و آمریکا و رشد روزافزون صنایع، مصرف سوختهای ارزان مانند زغال‌سنگ، نفت و گاز افزایش یافت که موجب افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای شد.
برای تثبیت انتشار گازهای گلخانه‌ای، کنوانسیون تغییر اقلیم سازمان ملل متحد (UNFCCC) در سال 1997 در پروتکلی تحت عنوان پروتکل کیوتو، کشورهای توسعه‌یافته را ملزم به کاهش انتشار این گازها کرد؛ بعد از پایان دوره اجرایی پروتکل کیوتو، کنوانسیون تغییرات اقلیم در سال 2015 توافق دیگری را به نام “موافقت‌نامه پاریس” ایجاد کرد که مطابق این معاهده، تمامی کشورها اعم از توسعه یافته یا در حال توسعه، ملزم به کنار گذاشتن تدریجی استفاده از منابع انرژی ارزان مانند نفت و گاز هستند.
ملزم کردن کشورهای در حال توسعه به کاهش مصرف سوختهای ارزان قیمت در حالی است که این کشورها برخلاف کشورهای توسعه‌یافته، سهم بسیار اندکی در انتشار گازهای گلخانه‌ای دارند؛ در همین راستا بررسی نتایج تحقیقات محققان حوزه اقلیم‌شناسی در نشریه “تغییر اقلیم” نشان می‌دهد که تنها 100 شرکت بزرگ صنعتی عامل اصلی انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند.
مطابق این گزارش، 70 درصد گازهای گلخانه‌ای موجود در جو زمین توسط این شرکت‌ها تولید می‌شود! شرکت‌هایی مانند شل (Shell)، اکزوموبیل (ExxonMobil)، بی‌پی (BP) و شورون (Chevron) که همگی شرکت‌های نفت و گاز هستند، از سرچشمه‌های اصلی انتشار گازهای گلخانه‌ای به شمار می‌روند.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که از سال 1988، 50 درصد از گازهای گلخانه‌ای در جهان توسط 25 شرکت بزرگ نفتی وارد جو شده‌اند.
جدول زیر، سهم 100 شرکت اصلی منتشرکننده گازهای گلخانه‌ای از سال 1988 تا سال 2015 را نشان می‌دهد:
همان‌طور که در این جدول قابل مشاهده است، شرکت‌های استخراج و پالایش نفت و گاز در چین، عربستان، روسیه و آمریکا از سال 1992 تا سال 2015 که توافق پاریس حاصل شد، بیشترین انتشار گازهای گلخانه‌ای را داشته‌اند.
سهم بالای چین در انتشار گازهای گلخانه‌ای در حالی است که این کشور بیشترین کمکهای تکنولوژیکی را در قالب پروژههای طرح CDM دریافت کرده است؛ بر اساس گزارش‌های منتشر شده، چین بیش از 40 درصد از کل کمکهای بین‌المللی را جذب کرده است و در حال حاضر نیز این کشور رتبه اول انتشار گازهای گلخانه‌ای را دارد.
با اینکه شرکت نفت و گاز دولتی عربستان (آرامکو) دومین شرکت انتشاردهنده گازهای گلخانه‌ای است، بررسی تعهدات عربستان در توافق پاریس نشان می‌دهد که این کشور، تعهد مشخصی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای نداده است!
همچنین آمریکا که به پروتکل کیوتو نیز نپیوسته بود، از توافق پاریس هم خارج شده است! از مهم‌ترین دلایل خروج آمریکا از موافقت‌نامه پاریس حذف بیش از 6.5 میلیون شغل در بخش صنعت نفت و گاز این کشور بوده است.
از سوی دیگر روسیه نیز که شرکت‌های بزرگ نفت و گاز آن مانند آمریکا و چین جزء بیشترین منتشرکنندگان گازهای گلخانه‌ای هستند، ضربه به رشد اقتصادی و تشکیک در مبانی علمی توافق پاریس را از مهم‌ترین دلایل تصویب نشدن این توافق در روسیه شمرده است.
کارشکنی مهم‌ترین کشورهای انتشاردهنده گازهای گلخانه‌ای در راستای جلوگیری از افزایش دمای زمین در حالی است که بسیاری از این انتشاردهنده‌ها، کشورهای در حال‌توسعه مانند ایران را که در حال حاضر سهم بسیار اندکی در انتشار گازهای گلخانه‌ای دارند، تشویق به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌کنند در حالیکه پیوستن ایران به این توافق به‌دلیل اندک بودن سهم انتشار، تأثیری در کاهش گازهای گلخانه‌ای نخواهد داشت و تنها به معنای دست کشیدن کشورمان از اصلی‌ترین مزیت‌های اقتصادی یعنی نفت و گاز خواهد بود.
